"Z
uniesień pozostało mi uniesienie brwi, ze wzruszeń – wzruszenie ramion.
Jeszcze piszę wiersze, uparcie poprawiane testamenty, którymi niczego
nikomu nie przekazuję. To dotkliwe uczucie, że ja nie istnieję, a nikt
inny nie potrafi mi pomóc."
“Ty jesteś tak zwana mądra kobieta, o ile takie
w ogóle istnieją. To znaczy najbardziej nieszczęśliwa. Dlatego, że
jesteś mądra. Że wszystko rozumiesz, że wszystko wybaczasz, że wszystko
potrafisz mądrze ustawić. Za mądrość płaci się cierpieniem.”
“Miała śliczną twarz i ciało, i piękną, gładką skórę. Leżeliśmy obok siebie i dotykałem czubkami palców jej policzków, czoła, miejsc pod oczami, brody i szyi, i mówiła: "Gładkie jak klawisze fortepianu", a ona przesuwała mi palcem po brodzie i mówiła: "Gładkie jak tarka i bardzo trze te klawisze fortepianu."”
“Kto powiedział, ze noc jest od spania? Nie,
nie, proszę państwa, noc jest właśnie od niszczenia sobie życia. Od
analiz tego, co było już i tak zanalizowane milion razy. Od wymyślania
dialogów, na które i tak nigdy się nie odważymy. Noc jest od tworzenia
wielkich planów, których i tak nie będziemy pamiętać rano. Noc jest od
bólu głowy do mdłości, od wyśnionych miłości.”
“Jest na świecie takie rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca..”
“Reszta
Chyba jest w porządku
Jak kiedyś
Kiedy pisaliśmy krwią
Że od końców naszych stóp
Po końce naszych dłoni
Do końca świata, aż po grób
Że jakby coś,jakby coś to nic, to nic
To może sama powiesz mi
jak mam powiedzieć to Tobie
Że już nie kocham Cię, nie chcę
Że kiedy patrzę na to jak jest
Już nie przechodzą mnie dreszcze
Już nie brakuje mi powietrza
Już nie wołam jeszcze,”
“Bo Ty tak pięknie pachniesz
Kiedy przechodzisz pod oknem
Śmiejesz się w głos
Nie obchodzi Cię to
Czy ustoję czy upadnę.
Ile Cię trzeba dotknąć razy żeby się człowiek poparzył?
Ale tak żeby już więcej ani razu
Żeby już więcej za nic
Żeby już więcej nie miał odwagi
No ile razy?!”
